Dawny kościół ewangelicki, obecnie katolicki p.w. Wniebowzięcia NMP w Czerwonej Wodzie ulokowano w centrum miejscowości, na regularnej parceli, okolonej cmentarzem i ogrodzonej murem.
Historia świątyni sięga końca XV wieku, kiedy to nosiła ona wezwanie św. Jerzego i położona była na tej samej działce co obecnie, choć w innym miejscu. Pierwsza wzmianka o kościele pochodzi z 1481r. Kościół przez długi czas był filią kościoła w Wykrotach, usamodzielnienie nastąpiło w 1568r., gdy obiekt należał już do gminy protestanckiej.
Niewielka budowla nie posiadała zbyt solidnej konstrukcji i pod koniec XVIII w. z przyczyn technicznych oraz z racji zbyt skąpych rozmiarów przestała satysfakcjonować społeczność rozwijającej się wsi. W 1767r. proboszcz Christophorus Schmied wystąpił do Rady Miejskiej Gorlitz o zaakceptowanie i wsparcie (także finansowe) idei budowy nowej świątyni. Rada Miasta zgodziła się udzielić na ten cel pożyczki w kwocie 870 niemieckich liwrów, której spłata miała się zacząć po 14 latach.
Przez sześć lat prowadzone były także zbiórki na budowę w całej diecezji miśnieńskiej, pomocy udzieliły także władze pozostałych pięciu miast łużyckich. W 1770 roku powiększono działkę, na której miał stanąć nowy kościół i otoczono posesję murem. Prace posuwały się bardzo szybko. Wiosną 1783 r. uroczyście wmurowano kamień węgielny, a w 1786 r. ukończono już wieżę i oddano świątynię do użytku. W październiku 1834 r. na wieży zawieszone zostały trzy dzwony o zróżnicowanej wielkości.
Jest to świątynia o jednonawowej dyspozycji przestrzennej z dostawionymi: od południowego – wschodu wieżą ujętą aneksami zawierającymi zakrystię, od północnego-zachodu kruchtą. Charakteryzuje się bryłą ukształtowaną na zasadzie addycji, krytą w części korpusu i kruchty dachem trójspadowym, nad zakrystią pulpitowym.
Dominantę stanowi czterokondygnacyjna wieża, zwieńczona hełmem z galerią. Dyspozycja wnętrza odzwierciedla układ i formę brył poszczególnych partii budowli. Jednonawowe wnętrze okalają z trzech stron empory, pierwotnie dwukondygnacyjne, od północnego-zachodu empora organowa.
Wprowadzenie empor odpowiadało zasadom zreformowanego kultu, wg którego świątynia protestancka jako miejsce głoszenia Słowa Bożego, powinna umożliwiać dobrą widoczność, słyszalność a także zgromadzenie jak największej liczby wiernych. Umożliwiały one również uzyskanie efektu centralizacji i koncentracji na osi głównej, ukierunkowując wzrok na ołtarz i chrzcielnicę. Architekturę świątyni charakteryzuje tradycjonalizm i skromny funkcjonalizm idący w parze z redukcją detalu architektonicznego i ornamentu.
Już w okresie budowy kościoła rozpoczęto pochówki miejscowych parafian na przyległym do niego placu, tworząc lokalny cmentarz. Pierwszym pochowanym w 1784 r. w tym miejscu był ogrodnik Christian Deckwer. Na placu przykościelnym chowani byli, prócz parafian także miejscowi pastorzy. W XIX w. powszechne stało się budowanie murowanych grobowców wziemnych z pomnikami wolnostojącymi. Ze względu na możliwość postawienia nagrobka o znacznych wielkościach szczególnym powodzeniem cieszyło się sąsiedztwo muru kościelnego.
W murze w jego południowo-zachodni i północno-zachodni odcinek wmurowano 41 przyściennych nagrobków pochodzących z 3. Ćw. XIX wieku aż do lat 30. XXw. Są to nagrobki typu architektonicznego, które wykonane z różnych materiałów (cegła, granit, piaskowiec), otrzymały zróżnicowane formy dekoracyjne o stylistyce eklektycznej i klasycystycznej. Kościół wraz z murem, ze względu na wartość naukową i historyczną jest cennym przykładem badawczym, odnoszącym się do historii ewangelickiego budownictwa sakralnego na Śląsku końca XVIII w.
Tworzą zespół malowniczo wkomponowany w krajobraz miejscowości, będąc jednocześnie materialnym świadectwem przeszłości tego regionu i istotnym elementem lokalnej tożsamości kulturowej. Stanowią świadectwo minionej epoki, którego zachowanie leży w interesie społecznym ze względu na posiadane wartości historyczne, naukowe i artystyczne, podlega ochronie i opiece.
